Wist je dat 90 tot 95% van ons gedrag en onze gedachten worden beïnvloed door ons onderbewuste? De meeste van onze reacties, gevoelens en gedragingen gebeuren onbewust, gedreven door herinneringen die in ons lichaam en brein zijn opgeslagen. Onze kinderen spiegelen deze onbewuste herinneringen om ze te kunnen helen en zo vooruit te kunnen.
Geschreven door Lizet Peeters
Gelukkig realiseren steeds meer mensen zich dat kinderen ons spiegelen. Als iets je raakt, heeft het ook met jou te maken en probeert het je iets duidelijk te maken. Je voelt je weer zoals je was als kind. Je reageert vanuit de pijn die je als kind hebt ervaren en verliest je volwassen ouderperspectief. Wanneer je Innerlijke Kind de controle overneemt, zijn je reacties vaak overdreven en niet in verhouding tot de huidige situatie.
Een kindertolk kan je helpen inzicht te krijgen in je triggers, de oude pijn waaruit je reageert en het verhaal dat je over jezelf bent gaan geloven. Deze oude pijn kan in het licht komen, met jou als liefdevolle ouder erbij.
Je leert te vertragen, door te voelen, jezelf gerust te stellen en jezelf te geven wat je als kind hebt gemist. Dit herstelt de verbinding met zowel je Innerlijke Kind als je eigen kind. Het is misschien wel het belangrijkste dat je als ouder kunt doen: aanwezig zijn bij de emoties van je kind en in verbinding blijven.
Bijvoorbeeld:
Elke keer dat mijn kind weer om aandacht schreeuwt, voel ik mijn haren rechtovereind staan. Het lijkt alsof ik nooit genoeg doe, terwijl ik zo mijn best doe. Eerlijk is eerlijk, die aandacht kreeg ik vroeger ook niet, ik moest het maar zelf oplossen. Waarom heeft hij zoveel hulp nodig?
Wat probeert een kind dat om aandacht schreeuwt ons te vertellen? Wat spiegelt het? Er zijn verschillende spiegels die een kind kan zijn:
Je kind weerspiegelt jouw gedrag.
Ouders geven het voorbeeld. Hoe ga jij om met je emoties? Zoek en uit jij ook behoefte aan aandacht? En op welke manier? Of zoek je te voorzichtig, onuitgesproken aandacht? In hoeverre leerde je van je ouders om te gaan met je behoefte aan aandacht en hebben ze daaraan kunnen voldoen?
Je kind weerspiegelt je innerlijke kind.
Hoe werd er vroeger op jouw vraag om aandacht gereageerd? Werd je gezien en gehoord? Trok iemand in je omgeving juist alle aandacht? Misschien ontwikkelde je een angst voor het uiten van de behoefte aan aandacht en besloot je alles alleen te doen. Zijn er gebeurtenissen die diepe eenzaamheid achterlieten? Heb je geleerd of zelf besloten dat je behoefte aan aandacht er niet mocht zijn?
Je kind vraagt om aandacht als uitvergroot voorbeeld.
Het is alsof je kind zegt: "Het is oké om die aandacht (en hulp!) te vragen. Voel en ervaar het, ik laat je zien hoe dit moet." Vragen om aandacht kun je zien als het uiten van een duidelijke behoefte: "Dit heb ik nodig en daar is niks mis mee!”
Bij mij gelden alle drie de spiegels. Ik kon er niet omheen. Ik heb mijn triggers rondom het verlangen naar oprechte aandacht, voortkomend uit het gevoel dat ik die niet waard was, onder ogen gezien en gevoeld. Daardoor kan ik nu echt aanwezig zijn bij die behoefte, zowel bij mezelf als bij mijn kind. Het resultaat is dat mijn kind veel minder vaak om aandacht schreeuwt: hij hoeft me dat niet meer zo sterk te laten zien. En als hij toch om aandacht vraagt, kan ik er voor hem zijn. Ikzelf durf nu meer om hulp te vragen en mijn ruimte veel meer in te nemen.
Reactie plaatsen
Reacties